MBABAR MISTERI DONGENG PUTHUK WATU KAMBANG
Penulis :
Siswo Nurwahyudi
<Bagian 4>
IV.
MBATANG RAHASIA WELUT WANGKE
Reserse pulisi telu lagi wae
mungkur sawise njaluk keterangan sing dianggep perlu minangka laporan bab kesaksianku
lan wis ngrampungi anggone olah TKP bab kedadeyan kriminal isuk mau. Mula
wektuku wis longgar kanggo ngaso lan apa dene sarapan, aku banjur nyandhak
andhuk terus mlebu nyang kamar mandi. Rampung adus lan salin klambi sing resik
langsung sarapan bareng karo kangmasku lan mbakyuku ipe. Rampung kuwi dijak
kangmasku menyang latar mburi omah, ana kene tamane ketata rapi isi kembang
rupa-rupa khususe didominasi dening maneka warna jenis bonsai. Kabeh tak sawang
isih kaya biyen, sederhana tapi resik lan temata rapi bisa gawe sok sapa wae
betah. Ing pojok wetan ana kolam isi iwak koi sing direnggani kembang trate
urip. Kolam iki di kupeng wit-witan gedhe, wit sawo, wit pelem lalijiwa, wit
duwet lan wit cempedhak. Ing sisih pojok kulon ana kurungan sing kira-kira
ukuran limang meter mungsuh patang meter dene dhuwure kira-kira limang meter kebak
manuk parkit lan glathik. Persis ing tengah kolam diwenehi gazebo saka kayu
jati lawas mawa ukiran-ukiran antik koleksi asil tuku saka bakul barang antik.
Wiwit biyen mula gazebo iki ora nate dicet apa dene diplitur, mung koleksi kayu
ukiran sing panggah diumbar lan wenane cet pancet kaya asline ora diowahi babar
pisan. Kangmasku ngarani gazebo iki minangka kantore ayake panggonan khusus
kanggo nyambut gawe. Tak deleng arlojiku jebul wis ngancik meh jam sewelas
awan.
Aku karo kangmasku langsung
njujug gazebo, marmut-marmut sing ana ing kono langsung semburat metu padha
mlayu menyang taman lan ndlesep mlebu marang panggon dhelikane dhewe-dhewe. Papan
sing diarani kakangku kantor iki ya panggah kaya biyen kebak kanvas kosong sing
ditumpuk, tripot kayu jejer telu lengkap karo lukisan sing durung rampung. Ana
gitar akustik cementhel ing salah sijine cagak dibungkus tas saka bahan oscar
alus werna coklat. Ing ndhuwur meja cilik ana kothak loro sing isi biola lan
saxophone. Kangmasku nyandhak sapu banjur nyaponi jogan, dene aku enggal
nyiapake klasa pandhan. Nuli aku karo kangmasku lungguhan nduwur klasa, ora let
suwe mbakyuku ipe nyusul karo nggawa kopi rong gelas karo sepiring tela goreng
lan gedhang raja secengkeh. Nanging mbakyuku anyar iku pamit ora bisa melu
jejagongan awit akeh pegaweyan omah sing durung rampung. Lakune mbakyuku rada
keganggu dening marmut-marmut sing padha pathing jrunthul ngrumpyung sikile,
engga dheweke ngomel-ngomel lan iwut nggusahi marmut-marmut iku supaya gelema
padha nyingkir ora nyrimpet lakune. Pancen kangmasku kawit jaka biyen senengane
ngingu marmut, yen tak sawang kasaran cacahe marmut sing katon ngrumpyung
sikile mbakyuku ana yen mung seket wae. Miturut katerangane kakangku
marmut-marmut kuwi kabeh padha lulut yen karo mbakyuku ipe sing anyar iki.
Kamangka sadurunge ora nate gelem lulut karo sapa wae najan karo kangmasku
dhewe.
* * *
“Jandoman neng kene penak cung,
ora bakal ana sing wani ngganggu. Mbakyumu wis paham
yen aku wis mapan neng kene tegese aku emoh diganggu sapa wae.” Ucape kakangku
mbukani omongan.
“Kang, aku njaluk pangapuramu
yen teka mrene ora nganggo aba-aba sadurunge. Ndadak wingi
esuk perasaanku kudu budhal mrene methuki sampeyan merga saka rumangsaku wis
ora kena
dipenggak meneh. Kabare kluwargaku apik-apik wae, sampeyan ora usah nguwatirake.
Anak
lan bojoku sehat-sehat kabeh, usahaku ya lancar malah saya luwih maju. Dene aku teka
ndadak pancen ana sing wigati sing arep tak rembug karo sampeyan minangka sedulurku
paling tuwa, tur
sapa meneh sing bisa takjak
rembugan wong kangmasku sing sijine jelas ora
bakal tertarik ngrembug hal-hal
sing ora masuk akal. Ping pindhone aku pengin kenal
karo mbakyuku sing anyar”
“Lha iya kuwi, wingi esuk bojoku
crita yen dheweke ngimpi rumangsane kowe dolan mrene
ditutke wong
pirang-pirang sing wujude kaya prajurit kerajaan jaman biyen padha
nggawa
gaman tumbak lan
pedhang. Nanging para prajurit mau ora melu mlebu omah, mung padha
baris
nyang latar ngarep. Banjur
let sedhela bojomu telpun ngabari jarene kowe wis budhal
numpak pesawat arep
mrene.
Batinku langsung nggraita yen mesthi ana sing penting lan
mendesak. Aku
ya langsung mbatin iki bakal
ana pratandha apa? Ngono cung, sing ana
batinku wingi esuk kuwi. Ee… lha
kok tenan, tekamu mrene durung-durung wis gawe
aku lan mbakyumu kaget poyang-payingan, jantung
tuwa iki rasane kaya pedhot-pedhota.
Kakangmu iki njur banget olehe ngucap syukur marang
Gusti dene kowe isa pulih sehat
meneh, kepara dadi gumunku kapan olehmu blajar kungfu kok
sakgebragan wae bisa ngringkus
wong gedhe dhuwur sing nggawa gaman esuk mau. Mangka dhek bengi
kondisimu isih kaya
ngono kae,
lemes ora duwe daya. Rak ya eram ta sing kaya ngono kuwi? Ya apa ora?”
“Pancen iya Kang. Aja meneh
sampeyan, aku dhewe sing nglakoni iki ya gumun setahun
gendheng
serendheng. Aku dhewe ora paham apa ta sing sejatine sing nembe tak
alami?
Mula aku njaluk pitulunganmu kanggo nglukar benang mbulet sing ngruweti pikiranku
saiki.
Amerga yen ora ndang tak rampungake aku kuwatir ngganggu pegaweyanku sing
tambah tumpuk-tumpuk
lan ora kena dilirwakke
sedhela wae.”
“Ya ngono cung, kudune ya ngono.
Aku iki kakangmu kowe ya adhiku dhewe. Yen ana apa-apa
kudune ora usah sungkan njaluk pitulungan, semono uga aku marang kowe utawa
marang
kakangmu sing ana Semarang kana. Kabeh padha wae ora kena dibedak-bedakake. Wong liya
wae yen butuh pitulunganku ya tak tulungi merga iku kewajibane wong urip, apa meneh sing
butuh adhiku dhewe. Rak ya ngono ta
cung?”
“Iya Kang. Mula aku ya njaluk
palilahmu yen menawa aku ana kene rada keladuk suwe ora kaya
sabene
mung tilik marang sampeyan kae. Awit aku nggraita yen bab sing bakal tak
lakoni lan
tak ayahi ana kene
mbutuhake wektu sing suwene nganti kapan aku ora isa ngarani.”
“Kowe iki kok kaya karo sapa
wae, wong iki ya omahku dhewe dadi ya omahmu uga. Sakbetah-
betahmu
kowe neng kene ora bakal eneng sing nyaruwe.”
“Maturnuwun Kang, wis gelem
nampa aku lan gelem mitulungi aku. Mung aku isih bingung kudu
ngawiti
saka ngendi, wong kabeh isih mbingungake kanggoku.”
“Mbok wiwiti saka ngendi wae
padha wae ta cung. Mengko rak ketemu dhewe jangkepe. Wis ta
gek
ndang crita, aku tak dadi pendengar yang baik.”
Aku njur meneng sedhela unjal
napas landhung, mikir bab apa dhisik sing bakal tak critakke marang kangmasku.
Sawetara wektu aku mung bisa clengang-clengung lan tolah-toleh. Dene kangmasku
sajak ngenteni karo sabar, aku diumbar mikir lan nglumpukke pangeling-eling
kanggo bisa miwiti crita kanthi kepenak. Sauntara aku meneng mikir, kangmasku
nyandhak kuas lan cet lan wiwit oret-oret kanvas nutugake lukisane.
“Critamu tak rungokke sambi
nggambar rak ora apa-apa ta cung?”
“Ya emoh Kang, sampeyan ya kudu
nyang kene jejer aku.”
“Oo.. ngono? Ya wis yen ngono.”
“Sepurane ya Kang.”
“Ora apa-apa cung. Yen njalukmu
ngono ya tak turuti. Nggambarku gampang, isa tak tutugke
kapan-kapan.”
“Maturnuwun Kang.”
Kuas lan cet sing wis kadhung
dibongkar saka wadhahe diringkesi maneh karo kakangku, banjur lungguh ana
ngarepku. Sawise aku nyruput kopi rong sruputan aku banjur crita marang
kakangku kena ngapa kok aku ndadak gita-gita mrene. Kakangku katon serius
banget anggone ngrungokke critaku, bola-bali manthuk-manthuk karo unjal ambegan
lirih. Nanging critaku mung tak kawiti saka garis besare wae, lan isih pathing
pencolot.
“Kuwi mau isih garis besare Kang,
durung tak rinci siji-siji. Sadurunge tak rinci aku arep crita
dhisik sing
mungkin ora eneng sambungane. Sampeyan isih kelingan pacarku sing tiwas
kecelakaan pas rekreasi
biyen?”
“Wo.. ya kelingan ta cung.
Kancamu kuliah sing bocahe putih gek ayune kaya widadari kae ta?”
“Ya Kang, adhik kelas rong tahun
tapi seje fakultas.”
“Iya..iya.., wis ngerti aku
cung. Eneng apa karo cah ayu kae?”
“Wingi rumangsaku aku lungguh
jejer neng pesawat. Banjur ping pindho ngimpeni aku wektu aku
perjalanan numpak taksi mrene. Aku kok rumangsa aneh, kaya-kaya kabeh
iki dudu kejadian
sing
kebetulan.”
Kakangku njengkerutake alise lan
bathuke sajak nyimak kanthi premana. Banjur tak critakke runtut impenku sing
ngepasi perjalanan numpak taksi, kabeh tak critakke gusis marang kangmasku ora
ana sing nyisa. Satuntase critaku, kangmasku katon mikir karo mesam-mesem.
“Woo… lha mangkane ambune
sempakmu nganti kaya ngana kae. Lha wong impene kaya
ngono.
Nanging kok aneh ya?”
“Apane Kang sing aneh?”
“Anehe kuwi kok njur marakke
kowe dadi kaya wong mati kae. Anyep, mlungker kaku ora kenek
dieluk,
kowe pucet kaya kapas gek pisan jantungmu mandheg ora katon ketege blas.
Anehe
meneh awakmu
kaya lunyu nganti kangelan sing arep ngangkat.”
“Mosok nganti kaya ngono Kang?”
“Tenan cung, mula rikala aku lan
mbakyumu sing lagi ana teras keprungu ana wong bengok-
bengok tak
kira ana kedadeyan apa neng njerone mobil kuwi. Jebul sing neng njero mobil
kuwi kowe sing kondisimu kaya ngono mau. Banjur tak gotong mlebu omah direwangi
tangga teparo. Si
sopir wis pucet keweden yen nganti ana apa-apa kuwatir disalahke. Kepeksa
aku njaluk tulung wong
pirang-pirang supaya bisa
enggal diangkat nyang njero omah.
Lha wong awakmu lunyune eram kaya kebak lendir, yen mung wong lima wae kangelan
merga mrusat-mrusut wae. Gek ambumu wingi kae
kaya mambu piye ngono, pokoke
gandane aneh.”
“Mosok Kang?”
“Lha pas arep diturokke mapan
nyang dipan kowe ujug-ujug kroncalan njur mrusut ceblok nyang
jogan merga saking lunyune awakmu. Wong-wong nganti pathing jlerit perkara
kowe ceblok
mau. Kathik bar kuwi kowe meneng meneh ora obah, nanging wis isa ambegan tur ketege
jantung wis krasa lirih-lirih.
Akhire kowe dijunjung maneh menyang ndhuwur kasur.
Njur kowe muntah, sega soto sing saka njero
wetengmu metu kabeh nganti mblabar ora
karu-karuwan. Karo mbakyumu dicelukke mantri suntik
kanggo mriksa kowe, jarene Mantri
kowe wis ora apa-apa mung butuh istirahat. Njur tak gawekke jamu
tak teteske lambemu kok
sajake kowe karep najan kawitanene rada nolak. Suwe
anggonmu ora sadhar
wingi kuwi.”
“Nganti kaya ngono aku wingi ya
Kang jebule.”
“Ya cung. Tapi aku kok kaya nemu
titik-sambunge karo critamu bab impen sing mbok critakke
sadurunge
iki mau. Menawa wae pancen impenmu kabeh ana sambung-rapete lan sajake
nyambung karo sing wis
nate tak alami watara limang tahunan kepungkur.”
“Mosok ta Kang? Sampeyan nate
ngalami kedadeyan apa limang tahun kepungkur?”
“Ya padha karo kowe, wiwitane
diimpeni terus nganti ambal-ambalan. Bola-bali tur impene ya
padha kuwi-kuwi wae nganti aku apal urut-urutane. Mengko dhisik, aku tak takon
marang kowe.
Apa
impenmu kuwi kedadeyane kaya mapan nyang omahe Simbah?”
“Ya Kang, persis. Papan
kedadeyane mesthi nyang daleme Simbah.”
“Lha, wis cocok cung. Cocok, yen
ngono aku paham saiki. Sing diarani ‘Welut Wangke’ ya
kowe iki kira-kira batangane.”
“Aku Kang? Welut Wangke?”
“Iya, kowe. Ning aku isih
kira-kira wae.”
“Welut Wangke? Aku kok durung
mudheng ta Kang? Hubungane karo aku apa?”
“Ngene cung, sadurunge tak jelaske
aku kudu kok critani dhisik nganti gamblang kabeh sing
eneng nyang
njerone impenmu sasuwene iki.”
Aku sakjane wis penasaran banget
karo sing arane ‘Welut Wangke’, nanging kangmasku isih durung gelem njlentrehke
apa sing dimaksud. Mula mbaka sethithik wiwit tak jlentrehke urut-urutane
rikala impen-impen aneh iku ajeg mampir meh saben wengi. Wiwitane babar pisan
ora tak gape, nanging suwene-suwe aku kaya nemokake pola-pola sing ngandhut
sesandhi ana ing impen-impen kuwi. Mula saben aku kelingan lan yen ana
kesempatan najan mung limang menit nyoba tak ramesi polane lan tak gambar tak
catheti saperlune supaya ora klalen. Engga ora krasa cathetan-cathetan iku
nganti numpuk sapirang-pirang, tak simpen dhewe ora eneng sing tak weruhi najan
marang bojoku dhewe. Nganti tumekane impen sing tak rungu ana swara yen aku
kudu enggal budhal dina wingi uga ora kena diendhe-endhe meneh. Miturut aku
sawise tak teliti tak tlesih kanthi setiti akhire aku kok saya yakin yen iki
dudu mung impen kembange wong turu. Impen-impen iku gegandhengan karo
dedongenge Simbah rikala aku isih cilik biyen. Dedongengan sing ora saklumrahe
dongeng kanggo bocah cilik sing umume kaya ta dongeng bab kancil nyolong timun,
andhe-andhe lumut, timun mas, jaka tarub, lan sapanunggalane.
“Cathetan-cathetan kuwi tak gawa
kabeh Kang, arep tak tuduhke nyang sampeyan lan njaluk
tulung
ngrewangi aku mbongkar rahasiane yen pancen iku kabeh ora mung sabaene
impen
sing ora ngemu arti. Nanging yen pancen ngemu surasa wigati, sing isa tak jaluki tulung
rumangsa batinku kok mung
sampeyan. Mula aku banjur gagenan budhal amarga kaya wis
ora betah
ngempet.”
‘Ya, ya,ya. Wis, wis, cocok.
Cocok cung, cocok.”
“Cocok piye Kang?”
“Cocok karo sing tak angen-angen
mau. Wis bener yen kowe ora crita sapa-sapa masalah iki.
Wis kowe
menenga dhisik, ganti aku arep crita aja mbok sela.”
“Ya Kang, tak rungokke.” Jawabku
disurung rasa penasaran.
Kangmasku nggeser bokonge
lungguh luwih nyedhaki aku kepara rada mepet. Unjal ambegan sedhela banjur
crita setengahe wisik-wisik. Mula aku ya banjur manglungke sirahku supaya
kupingku rada mepet sithik. Critane dikawiti supaya kabeh sing bakal dicritake
kakangku aja nganti keprungu wong liya najan karo mbakyuku ipe pisan. Sateruse
kakangku nyritakake rikala limang-taunan sing kepungkur uga diredridhu
impen-impen sing nyalawadi. Pawongan lanang tuwa minangka pathokan yen ana
gandheng-rapete antarane impen-impene kakangku karo impen-impenku sabab
ciri-ciri pawongan tuwa kuwi sajak padha persis karo pawongan sing ana ing
impen-impenku sasuwene iki.
Sarehne kakangku rumangsa
keganggu impen-impen kuwi banjur kakangku nyoba nlesih menyang dalem Simbah
sing saiki suwung nanging digolekke wong sing gelem njaga lan reresik omah.
Mung senthong pusaka wae sing ora oleh dileboni sapa wae kajaba waris turune
Simbah kakung, mula sing ajeg ngresiki senthong kuwi ya mung kakangku mbarep
amarga sing paling cerak saka dalem Simbah. Saka impen-impen iku kakangku kasil
nemu petunjuk sing wusanane kasil mbukak senthong rahasia sing pranyata persis
mapan ing ngisore senthong pusaka kuwi. Anehe, puluhan tahun ora ana sing weruh
yen ing ngisore senthong pusaka isih ana ruangan meneh sing lumayan amba. Sapa
sing bakal ngira yen ana kono bisa ketemu ruang rahasia. Wong mapane ruangan
iku ing sak njerone lemah. Isine senthong rahasia iku sakliyane pusaka sing
macem-macem jenise lan cacahe atusan pusaka uga akeh ditemu kitab-kitab kuno
mawa aksara Jawa Kuno lan Arab pegon. Mula kangmasku nembe mangerteni kena apa
biyen Simbah kakung meksa kakangku sinau maca lan tulis aksara Jawa lan Arab
pegon, sing mulang ya Simbah kakung dhewe. Mula kakangku dadi ora kangelan
macani kabeh kitab mau sing ditulis ing salumahe lulang jaran.
Ing salah sijine kitab kuwi
disebutke yen kitab-kitab kuwi digawe saka lulang jaran lan ditulis minangka kuncine
kori kanggo mbabar carita kuna lan kanggo mbubaki carita anyar ing tembe. Ya
ing kitab kuwi sing nyebutake bakal tumekane si ‘Welut Wangke’ kang bakal dadi
lantaran. Ing pungkasan kitab kuwi ditegesake maneh yen ciri-ciri tumekane si
‘Welut Wangke’ dikawiti saka kobongan pasar gedhe banjur disusul banjir sing
gedhene durung nate kedadeyan, ping telune tekane mangsa rendheng setaun wutuh
nanging akeh pageblug lan larang sandhang-pangan. Ping papate srengenge esuk
kesaput grahana sing njalari bumine peteng lelimengan sawetara wektu. Ping
limane, tumekane si ‘Welut Wangke’ dibarengi jaman wong sakndonya dikukup
dening ramene pitenah saengga kangelan mbedakake endi sing bener endi sing
salah.
“Lha, saiki yen tak grahita kok
nyambunge marang kowe cung.”
“Kok sampeyan isa ngarani
ngono?”
“ Ngene, kaping sepisan, rampung
pasar gedhe sisih lore alun-alun kae kobongan gedhen let
sedhela rak
njur sak kutha ketrajang banjir gedhe minangka tandha sing kaping
pindho. Terus
tandha sing kaping
telu mangsa rendheng setaun muput ya wis nate klakon sing istilahe
anomali cuaca. Kaping papate kedadeyan gerhana matahari total, njur sing kaping lima saiki
dong jamane pitenah lan berita palsu lagi
merajalela sing diistilahake ‘hoax’. Dadi limang tandha
iki wis kelakon
kabeh.”
“Njur hubungane karo aku piye Kang.”
“Wis cetha, wingi kowe teka
mrene diterke taksi wis wujud wangke, wujud bathang, tegese kowe
wingi
ngalami mati najan mung aran mati suri. Terus awakmu lunyune padha karo
welut. Sing
luwih ngyakinake maneh, ing kitab iku diterangake yen si ‘Welut Wangke’ iku
janma manungsa
sing tekane saka pepati lan nduweni kanugrahan kasekten sing sampurna tanpa tarak-pasa
tanpa laku brata lan tanpa ana sing
meruhi asa-usul kasektene.”
Aku mung bisa ndomblong krungu
critane kangmasku, gumun lan isih durung bisa percaya.
“Aku kok rumangsa durung bisa
nampa ta Kang?”
“Padha cung, semono uga aku ya
ngono. Nanging yen kabeh mau mung kebetulan, kok jumbuh
banget
karo isine kitab kuwi. Mula tekamu mrene wis ngalami runtutan kedadeyan
wiwit budhal
nganti tekan kene kok rasane nyambung banget. Ditambah kedadeyan esuk mau kowe wis
kaya pendekar kungfu
sing nyang filem cina, kowe rumangsa apa ora?
“Iya Kang, aku dhewe gumun kok
aku isa ngono.”
“Lha, bener ta? Kari dibuktekake
maneh bener-orane.”
“Terus piye Kang carane
mbuktekake?”
“Mesthine ana carane. Nyang isine
kitab iku elingku uga nyebutake tandha-tandha sing bisa dadi
petunjuk. Mula sesuk ayo nyang omahe Simbah bareng-bareng. Rahasiane kabeh
ana nyang kana.”
“Aku manut sampeyan wae Kang.”
Setengahe percaya setengah ora,
nanging aku percaya banget marang kakangku siji iki. Awit salawase urip aku
durung nate weruh kakangku iku ngapusi apadene mung niyat apus-apus. Pawongane
jer samadya lan apa anane, abang diuni abang, ireng diwanda ireng, putih ya
dipathak putih. Nanging ana ing sajrone batinku isih tuwuh pirang-pirang
pitakonan, mosok iya sing disebutke ana ing kitab sing dicritakake kakangku iku
nyupata kaya ngono.
“Nah, aku kelingan cung. Yen
salah sijine tandha kasektene iku si “Welut Wangke’ ora bakal mati
najan
slulup ing banyu nganti sedina sewengi muput tanpa mentas tanpa napas.
Yoh, jajal cung
saiki uga
kowe slulupa nyang njero banyu kolam kene lawase telung puluh menit wae,
yen
kowe kuwat lan ora
apa-apa tegese wis nyeraki bener. Wis ayo dijajal, yen mung menungsa
wantah wae limang menit ora
bakal kuwat.”
Aku kaget dene kangmasku muni kaya
ngono kuwi, aku mung dlongap-dlongop. Nanging kangmasku tetep ngeyel lan bakal
njamin ora bakal ana apa-apa tumrap aku yen gelem njajal slulup setengah jam
wutuh. Sawise dipeksa wusanane aku nyaguhi, pokoke yen aku wis rumangsa ora
kuwat aku bakal mentas. Ora kesuwen tanpa cucul aku langsung nyemplung kolam
lan nyilem mlumah ing dhasare kolam sing ora pati jero. Wiwitane aku njupuk
napas sakakeh-akehe sadurung nyilem nganti pipiku mlenthus kaya plembungan lan
mripatku tak remke, tanganku tengen mithet irung. Ning suwene suwe mripatku
taklekke lan nglepas napas sethithik mbaka sethithik saka lambeku nganti hawa
sing ana ing cangkem entek. Rasane aku babar pisan ora krasa yen lagi ana ing
njero banyu, njur tanganku tak singkirke saka irungku. Dalan-dalan napas pancen
tak usahake aja nganti klebon banyu, nanging pancen ora krasa babar pisan ana
banyu sing mlebu ing irung apa ing kupingku ora kaya sabene yen aku renang ing
kolam renang yen ora tak tutupi mesthi bakal klebon banyu kabeh nganti
slalapen.
Ing dhasare kolam rasane aku
kaya mlumah ing sesuketan, iwak-iwak koi liwat slira-sliri ing sakupengku kaya
cuek ora maelu yen ana aku ing kono. Rasa atiku kok njur dadi ayem, pikiran
adhem, sunare srengenge sing katon saka dhasare kolam katon seje krasa anget
ing kulitku. Malah aku isih pengin menikmati rada suwe meneh, aku yakin yen
anggonku sesileman mlumah ing dhasar kolam iki wis luwih saka setengah jam. Tak
sawang kakangku mbarep sajak seneng jejogetan ana pinggire kolam karo nyawang
aku. Ing dhasar kolam iki panyawangku kaya luwih tajem tinimbang sadurunge,
kabeh katon cetha wela-wela, nganti aku bisa nyawang kathi jelas kerut-kerut
ing praenane kakangku sak bintil-bintil irenge pisan kabeh katon cetha. Pang
lan gegodhongan sing manglung ing sakndhuwure kolam uga katon cetha nganti sak
semut krisike pisan sing pathing gremet. Tak sawang maneh kakangku ngabani
supaya aku enggal mentas, mula aku enggal wae mentas. Tanganku ditarik karo
kangmasku terus dirangkul dikudang-kudang kaya bocah sing isih bayi abang.
“Meh sak jam cung, meh sak jam
cung.” Unine kangmasku karo ngguyu lekek-lekek banjur
kekudangane marang aku diteruske
maneh.
Aku durung nate weruh kakangku
solah gumbira nganti kaya ngene, Saumur-umur ya nembe sepisan iki, mula tak
umbar wae anggone ngudang aku nganti awakku diengklek-engklek ora karuwan. Ora krasa
luhku sing wiwit ngembeng banjur drodosan krana keli marang swasana gumbirane
kakangku
“Pranyata bener, sing diarani ‘Welut
Wangke’ iku jebule ya adhiku dhewe.”Lirih ucape kakangku.
* * *
Ana candhake................ <Bagian 5>
Tidak ada komentar:
Posting Komentar