CARITA-CARITA TANPA TANDHA

AKU LAN PAGUYUBAN OJEKKU

Saka rumangsaku wingi bengi dak simpen ing lemari numpang ndhuwure kacu biru njur dak tindhihi arloji kok saiki ora ana ing panggone mangka kacu lan arlojine isih panggah ora owah lan wis rata saanane papan panggonan nganti tekan slempitan pisan ya wis dak piyaki kamangka njero ngomah wis kemput dak ongkrah dak brosoti dak rogohi nganti aku kudu adus kramas meneh awit saawak gleput lebu lan saanane rereged pathing srawir ing rambut gondrong kebanggaanku marakake aku gumun sataun jembleng serendheng mangka kanggoku kuwi barang kang banget wigati krana ngandhut konsekuensi moral lan patuladhan sebab yen nganti dak lirwakke bakal ngancurke tatanan sing wis dak bangun lan dak jaga 12 tahunan bareng sawatara kanca seperjuangan saengga utegku kaya kelangan kancil sing ana ing dongeng kae nganti olehku methekur kaya babon angrem ora krasa wis dadi kawigatene para tangga kang nedheng liwat krana pancen ora nate sing nganti kaya esuk iki isi sirahku tansah kagawang butuhane omah utamane butuhane gendhuk sing rong dina maneh wiwit mlebu hari pertama ing TK mula ngapa ra ngapa aku kudu mempeng golek dhuwit lan isaku saiki ya mung budal ngojek kaya biasane dene arep utang wis ora wani perkara wis kaya kebo kabotan sungu paribasane nanging tanpa emblem sakti kuwi janjiku ora arep budhal ngojek amarga kudu menehi patuladhan sing becik marang anggota paguyuban nanging piye ra piye aku kudu tetep budhal nyang pangkalan mesisan nggoleki mbok menawa ceblok apa kari nyang pangkalan dene yen sida ora ketemu ya bakal ijin marang kabeh kanca yen aku dina iki prei ora ngangkat penumpang nganti duwe gantine sing anyar mula enggal dak candhak motorku njur budhal mampir warungku kanggo ngaras pipine anakku wadon sarta pamit marang bojoku lan njlentrehke sakabehe kareben dheweke ora cuwa lan gela terus langsung bablas nyang pangkalan nakoni enggal sawiji menawa ana sing nemu kari utawa ceblok ing kono nanging padha ora ana sing menangi lan dumadakan swasanane kaya ana sing kurang kepenak ndadekake pikiranku lan atiku ngrasa kepriye ngono sarwa salah tingkah mula dak tegeske marang kabeh sing ana kono dene dina iki aku ora bakal ngangkat penumpang krana ora memenuhi persyaratan mutlak minangka tandha keabsahan sing wis disepakati lan aku bakal sportif lan konsekuen minangka ketua paguyuban sing kudu paling ngugemi disiplin organisasi nanging during tutug olehku kojah dumadakan siji mbaka siji padha ngadeg lan banjur padha nyopoti barang bunder ing dhadhane njur diklumpukake dadi siji dipasrahake kabeh marang aku yen khusus dina iki ana pengecualian yen kuwajiban masang PIN ing dhadha sing fungsine minangka ijin resmi ngangkat penumpang utawa dina iki aturan PIN ora berlaku lan sapa sing nganggo PIN ora oleh ngangkat kepara aku diidini ngangkat penumpang sing pertama najan tekaku paling buncit sing marakke mripatku krasa mbrabak ning lambeku mesem lan ora kuwawa ngucap matur nuwun mung sirahku sing obahe kaya manuk blekok golek kodhok

#edisikuranggawe

#siswonurwahyudi, Bojonegoro, 10022017

AKU LAN CARITAKU ING TIVI

kanggoku carita urip dina iki mung nutugake carita dina wingi uga minangka perangane carita dina bacute mula urip iki pancen ora ana mandhege lumaku terus turut marang kang wus ginaris nanging krana dayane manungsa sarwa winates mula manungsa mung bisa crita pedhotan saperangan mbaka saperangan pengalaman lan kaweruh sing wis nate dinulu lan dialami dhewe najan kuwi olehe saka maca apadene nguping sarehna winates mung sing dielingi wae amarga daya pemute uga sarwa winates lan kabeh kuwi mau dakrasakake tenan rikala aku diwawancarai dening sawijining wartawan dijaluk critane uripku wiwit cilik nganti tumekane dadi ketua paguyuban ojek ing dina iki sing dianggep sukses agawe sejahterane anggota liwat program usaha mandhiri tumrape keluargane anggota uga anggonku sukses minangka musisi ing café najan mung musisi cilik ing kutha cilik nanging tansah dikangeni tampilane sarta hobiku koleksi watu akik lan wesi aji uga duwe koleksi 4 motor antik sarta mawarna rupa barang antik nganti tekan piye kawitane omahku ing ndesa sing daksilihke kanggo sekolahan TK dakplalah aku mung trima kontrak ngalih kene boyong kana golek panggon omah sing cedhak kutha dene kabeh mau diakon nyritakake nganti ora ana sing kecicir mula olehku crita ya ora bisa urut runtut apa meneh ing ngarepku ana kamera sing tansah ngetutke raiku wae ndadekke aku grogi campur wedi yen sing dak omong mengko gek kliru mula olehku ngomong ajeg kami sosolen saben samenit aku kudu ngelap kringetku sing marakke aku njur ora kepenak dhewe lan yen wis ngono aku njur meneng dhisik sawetara kepara lucu awit sing padha nggrumbul ing mburine kamera kerep melu alok utawa cemuwit ana sing ngakon aku tenang ana sing akon aja nganti eneng sing kliwatan lan ana sing cengengesan semu ngece dene malah ana sing melu gregeten awit olehku crita jarene mbulet wae lan cilakane cacahe sing padha nonton ora saya suda malah saya akeh dadi malah pathing cruwet ngganggu nyambut gawene si wartawan apa dene si juru kamera nganti kringete melu gobyos mula bojoku akhire alok lan njaluk si wartawan ngrampungi dhisik ditutugake meneh ing dina sesuk wae malah karo bojoku dijadwalke telung dina utawa yen perlu nganti limang dina lan langsung disarujuki dening si wartawan mula telung ndina iku warungku dikebaki uwong sing padha nonton wawancaraku karo si wartawan mula omsete warung sanalika mundhak jan ora kaprah tenan ndadekke bojoku bungah gegindrangan lan wusanane rong dina sesuke wawancara klakon lancar nganti tuntas uga wawancara ing lokasi café papanku nyambut gawe ngisi hiburan apa dene sing ing pangkalan ojek klakon sedina awan lan wengine saengga si wartawan katon marem njur pamitan sinambi ngabari bakal ditayangke ing tivi seminggu engkas lan mara witikna dina lan wektu iku lumakune cepet ning ora rinasa mula seminggu kaya saklebatan wae lan ing wengi mrenahi jam tayang sing pancen wis dienteni dening wong akeh klakon ana rong papan panggonan kanggo nonton bareng tayangan sing bakale lumaku 1 jam kuwi sing siji nobar ing warungku lan sing siji ing café lan aku dhewe milih nobar ing café krana panjaluke manager café dene kanca ojekan padha ngumpul kabeh nobar ing warungku kumpul wong kampung uga para pelangane warungku jan wis kaya nobar pertandhingan piala dunia awit rong panggonan iku difasilitasi dening manager café nganggo layar lebar komplit sak sound sistem pisan mula aku ya bisa mbayangke kaya ngapa kahanane lan swananane ndadekke atiku wiwit sore wis sedhut senut lan tansaya dalu saya nyedhaki jam tayang jantungku munine saya kaya sepur sing mlaku banter lan kringetku tansah gemobyos kaya diperes wae wusanane mak prepet pet aku ora eling babar pisan bareng melek kok wis mapan ing dipan UGD rumah sakit ditunggoni manager café lan para perawat lan dokter sing padha ngumpul ing ruwangan ngrubut tepung gelang sing njur padha katon seneng bareng ngerti aku wis sadhar kepara nganggo keplok kaya acara ulang tahun ning keploke ora pati nyuwara marakke aku saya ora paham iki mono kedadeyan apa lan kepriye jalarane utawa apa pancene aku iki wis pindhah ing alam liya apa piye engga tanganku reflek nguceki mripat lan njiwiti pipi lan lengenku kok isih krasa lara mula aku rada ayem awit kelingan anak bojo sing ana ngomah nanging nalika aku niyat gumregah arep tangi sirahku krasa abot lan awakku sajak ora duwe daya mula kepeksa glethakan wae ing dipan njur dipanku disurung dipindah ing ruwang sing luwih jembar ning ketutup rapet ditutake sakabehe wong sing ana ing ruwangan UGD mau karo tangane si manager café sok nyekeli utawa sok nepuki tanganku sinambi mesem bungah njur karo para pegawe rumah sakit dipanku disorohke muter mengiwa dipapanake pas ngadhep tivi sing nempel ing tembok njur dipanku disetel nggon sirah diunggahke engga posisiku dadi slendhenan setengah lungguh mula aku langsung meruhi yen gambarku wis wiwit katon ing tayangan tivi kairing keploke wong saruwangan sing saiki keploke nyuwara banter kaya acara ulang tahun tenan malah ana sing nambahi sesorak dadi swasanane kosok balen banget karo nalika isih ing UGD mau njur sanalika kaya disirep sepi nyenyet mung kari swarane tivi mula aku ya mung bisa noleh ngiwa nengen nyawang kabeh pawongan padha nonton menthelengi tivi kaya ora kedhep lan nalika nuju disela dening iklan enggal wae padha cemruwit rame meneh padha komentar saur manuk kepara padha foto selfi barang padha mapan eksyen ing sisih kiwa tengen lan mburi dipanku njur meneng klekeb nalika acarane wis bali tayang meneh gur ngono terus wae nganti acara kuwi rampung terus padha bubaran kari ninggal wong papat yaiku perawat loro karo aku lan manager café ndadekke atiku saya lega lan awakku saya ngrasa kepenak njur dipapah metu njaba tumuju mobile si manager lan ing sak turute lurung rumah sakit kabeh tenaga medis padha mesem sumeh lan nglambai tangan kaya aku iki pacare utawa wong sing wis dikenal akrab wae lan sabanjure aku diterke mulih nyang warungku sing ana kono kaya wis padha nunggu tekaku padha keplok surak rame lan pathing cruwet suarane nalika aku mudhun saka mobil dene mlakuku dak tegeske kaya wong sehat tenan awit aku emoh yen anak bojoku weruh yen aku lagi ora sehat dene nalika manager pamitan tanpa mudhun saka mobil langsung mulih ninggal aku sing mung ngangkat tangan kiwaku nalika dheweke uluk salam pamit njur sikilku dak jangkahke nuju dhingklik dawa arep lungguh istirahat sedhela lha kok para kancaku tukang ojek gemrudug byuk terus eneng sing nyandhak tangan kiwa lan tengen sing liyane nyandhak sikil dumadakan bongkongku disurung mak bul mumbul disunggi bebarengan njur dipanggul dening wong loro diarak rame kadidene piala bergilir dicekeli wong akeh lan aku ora bisa ngales apa nulak apa piye mung nrima manut awit wedi yen tiba lan wusanane didhukke mak jleg ing njero warung dilungguhke ing meja pojok kidul njur padha nyalami karo padha ngguyu gumbira lan padha ngucapke selamat sing saka rumangsaku kabeh mau kaya mung ing impen wae ndadekke aku rumangsa bahagia sing ora kena diumpamakake nganggo basa lan tembung apa bae sing rasane ora ilang nganti minggu bacute lan minggu bacute meneh lan saanane wong ing kutha cilik iki rumangsa padha kenal kabeh karo aku sawise ing layang kabar lokal fotoku wiwit dimuat jejer karo bupati lan para pejabat liyane wektu diundang sawernane acara nganti meh sesasi muput sing aku ora paham maksud lan juntrungane malah ana sawatara perusahaan sing padha nawani pegaweyan nanging aku panggah puguh milih dadi tukang ojek wae amarga mesakke para anggota paguyuban sing nangis nggondheli kuwatir yen dak tinggal mengko gek piye dadine lan aku dhewe wis rumangsa sreg ngojek wae ora kepengin pegaweyan sing neka warna banjur bareng karo lumakune wektu kang gilir gumanti wusanane ya sepi bali nglakoni urip sing kaya lumrahe wingi uni sing sasuwene suwe ya paribasan kaya wis ora ana tilase babar pisan mung dadi kenangan sing kadhang kala yen eling malah ndadekke kudu ngguyu dhewe rehne ana lelakon kok ya eram tenan ngatonake kuwasane Gusti kang tanpa bisa jinangka nalare manungsa lumrah

#cerkakawurawuran

#siswonurwahyudi, Bojonegoro, 11022017